Toen Bob 19 jaar was, studeerde hij af aan wat tegenwoordig de pabo heet. “Ik ging in Amsterdam werken in het basisonderwijs. Maar na twee jaar dacht ik: is dit het nou? Achteraf zie ik in dat ik zelf nog een kind was. Ik besloot iets heel anders te gaan doen, en twee jaar lang werkte ik op de nachttrein naar Milaan en Rome.”

Een wereldreis volgde, waarna Bob besloot het onderwijs echt vaarwel te zeggen. Hij startte met een opleiding aan de sociale academie. “Ik wilde iets voor de maatschappij betekenen en werken met mensen. Uiteindelijk kwam ik toch weer in het onderwijs terecht toen ik op de horecavakschool les ging geven in persoonlijke en maatschappelijke vorming (PMV).”

Docent theater

Bob gaf les tot hij op zijn 28^e besloot om toch weer te gaan studeren. “Dit keer begon ik aan de opleiding docent theater. Ik wilde meer doen met verbeelding en fantasie. Want dat is naar mijn mening het mooiste bezit van een mens. Je kunnen verplaatsen in een ander en leren denken buiten de kaders, dat is net zo belangrijk als leren rekenen of taallessen.” Bob vond de opleiding geweldig. “Het was als thuiskomen. Hier hoorde ik.”

Bob groeide binnen de SKVR door tot hoofd van de theaterschool. Maar na twintig jaar, Bob was ondertussen 63 jaar, kwam er een reorganisatie. “Mijn functie veranderde van vakinhoudelijk hoofd naar manager. Ik besloot mijn hart te volgen en niet te solliciteren op die functie. Mij moet je niet hele dagen achter een computer zetten.“

Blijven werken

Bob ging aan de slag als cultuurscout in Schiedam, waarbij hij evenementen organiseerde en voorstellingen maakte. Een docent van de Valentijnschool had een jeugdvoorstelling gezien en noemde mijn naam bij de directeur van deze school. Ik was blijkbaar wat ze zochten, want ik kon drie ochtenden in de week aan de slag als theaterdocent.” Bob was 64 jaar toen hij op de Valentijnschool begon en elk jaar vroegen ze hem om nog één jaartje te blijven. ”Ondertussen ben ik 70 en elk jaar zeg ik ja tegen een verlenging, haha.”

Meester Bob en juf Gwen

Tegenwoordig werkt Bob twee dagen in de week op de Valentijnschool. “Sinds vier jaar hebben we de danslessen van juf Gwen en mijn toneellessen gecombineerd. Dat is ooit een keer uit nood geboren, omdat er te weinig lokalen waren, maar dat beviel zo goed. De lessen versterken elkaar enorm. En Gwen en ik zijn perfect op elkaar ingespeeld en werken heel graag samen.”

Bob geniet volop van zijn werk. “Er is geen dag dat ik denk: vandaag heb ik eigenlijk geen zin. Ik wil op dit moment dus ook nog helemaal niet stoppen. Sowieso vind ik het een gek verschijnsel, met pensioen gaan. Dan heb je een bepaalde leeftijd bereikt en dan krijg je een toespraak, een boeket bloemen en een glaasje wijn. Dan ga je naar huis, en dan? Nee dat is niks voor mij.”

Fysiek goed

“Ik besef wel goed dat ik dit werk nog kan doen omdat ik me fysiek goed voel. Dat is natuurlijk een voorwaarde. En ik heb tegen de directeur gezegd: ‘Als ik een dove man wordt die de kinderen niet meer kan horen, dan stop ik’.”

Indrukken verwerken

Zolang Bob er energie van krijgt, wil hij doorgaan met lesgeven. “En dat is zo op deze school. Ik mag werken met de meest diverse kinderen, dat is toch geweldig. En de sfeer in het team is ook heel goed. Ik hoor er echt bij en word als gelijke behandeld.” Natuurlijk is Bob na een dag lesgeven echt wel moe. “Met een kopje thee laat ik thuis alles even bezinken en ik verwerk alle indrukken. Het is heel fijn dat ze vanuit school met me meedenken. De directeur kijkt heel goed wat ik als senior nodig heb. En dat is belangrijk.”